Od drugiej połowy lat 20. XX w. wyjazdy warszawiaków za miasto umożliwiała Elektryczna Kolej Dojazdowa
W 1925 r. rozpoczęto budowę Elektrycznej Kolei Dojazdowej. Inicjatywa wyszła od Spółki Akcyjnej ,,Siła i Światło”, należącej do największych tego typu firm w Polsce. Pozwolenie na budowę koncern otrzymał w 1924 r., a pierwszy odcinek ostatecznie uruchomiono 11 grudnia 1927 r. Realizację inwestycji rozpoczęto w Komorowie, kolej poprowadzono jednocześnie w kierunku Warszawy i Grodziska.
Kolejka odjeżdżała z ulicy Nowogrodzkiej, czyli z samego centrum miasta. Po Warszawie pociąg poruszał się jak tramwaj – analogicznie do tramwajów warszawskich dostosowano bowiem organizację i przepisy dla jej ruchu. Tabor, zakupiony w Wielkiej Brytanii, pozwalał na osiągnięcie prędkości 70 km/h. W okresie przedwojennym przewożono do 4 tys. pasażerów dziennie. W 1932 r. zbudowano odgałęzienie do stacji Włochy, a w 1936 r. połączono Podkowę Leśną z Milanówkiem.
Wraz z rozbudową Elektrycznej Kolei Dojazdowej powstawały koncepcje rozwoju podwarszawskich miejscowości, w tym Podkowy Leśnej, której plan, zakładający tworzenie koncentrycznych ulic wokół dworca, sporządził architekt i urbanista Antoni Jawornicki. O ile najnowocześniejsza podwarszawska kolej dojazdowa w początkach swego istnienia odjeżdżała co godzinę, to już w przeddzień II wojny światowej – w dziesięciominutowych odstępach.
Doprowadzenie EKD do Żyrardowa, co planowano przy otrzymaniu koncesji, ostatecznie zniweczył plan zelektryfikowania linii PKP. Z pewnymi zmianami EKD funkcjonowała w czasie II wojny światowej. Zmiany nastąpiły po zakończeniu wojny, co było efektem upaństwowienia spółki. W 1951 r. nazwę EKD zmieniono na WKD – Warszawska Kolej Dojazdowa. W tym czasie podmiejska kolej dawała możliwość taniego i szybkiego przemieszczania się. Ostatecznie kolej po ulicach Warszawy przestała się poruszać w 1963 r., kiedy to wprowadzono ją do wykopu linii średnicowej i przeznaczono dla niej stację Warszawa-Śródmieście WKD.
