W 1919 r., czyli niedługo po odzyskaniu niepodległości, wydano dekret o ubezpieczeniach na wypadek choroby. W warunkach niepodległej Polski była to rzecz nowa, chociaż warto wspomnieć, że takie ubezpieczenia w zaborze pruskim istniały już wcześniej. W latach 20. XX w. w całej Polsce działały już Kasy Chorych. Należeli do nich przedstawiciele wolnych zawodów, urzędnicy, nauczyciele oraz robotnicy i rzemieślnicy, a także służba domowa. Wynosząca 6,5% składka zdrowotna dawała prawo do hospitalizacji czy zasiłku chorobowego. Kobiety w ciąży, od 14 dnia przed planowanym porodem, otrzymywały przez osiem tygodni pełną pensję.
Kasy Chorych mogły prowadzić własne zakłady opieki zdrowotnej. Ubezpieczonym przysługiwała książeczka zdrowia, stanowiąca rodzaj legitymacji. Tworzone w Warszawie od podstaw Kasy Chorych są, mimo wielu wad, uznawane za największe osiągnięcie systemu ochrony zdrowia w II Rzeczypospolitej. Nie służyły tylko i wyłącznie udzielaniu porad lekarskich. Przejmowały też na siebie obowiązek prowadzenia akcji informacyjnych i wychowawczych.
Oddziały Kas Chorych mieściły się w różnych lokalizacjach w Warszawie. W latach 1924-1925 przy ulicy Mariańskiej wzniesiono gmach Kasy Chorych m.st. Warszawy zaprojektowany przez Henryka Juliana Gaya. Jest to czteropiętrowy obiekt, którego parter pokryto boniowaniem, a fasadę od ulicy Mariańskiej ożywiono pilastrami. Na elewacji umieszczono napis wskazujący architekta: „PROJ / HENRYK GAY / INŻ ARCH” oraz informację o wykonawcy prac: „WYKON / Bcia HORN I / RUPIEWICZ / SP AKC”. W kartuszu podano nazwę zleceniodawcy budowy: „KASA CHORYCH / M. WARSZAWY”, a w tympanonie, pod oculusem, wskazano funkcję obiektu: „UBEZPIECZALNIA SPOŁECZNA / W WARSZAWIE”. Napis umieszczono też nad wejściem do apteki.
Gmach przetrwał zawieruchę II wojny światowej i powojenne wyburzenia. Zachowało się w nim wiele elementów pierwotnego wystroju, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. Budynek Kasy Chorych jest reliktem dawnej zabudowy Śródmieścia Północnego, a zarazem ostańcem warszawskiego getta, w którego granicach znajdował się w latach 1940-1942.
