Chociaż o emeryturze chyba nigdy nie myślała, to powtarzała, że kiedy to nastąpi, chciałaby grabić liście w Łazienkach Królewskich. 11 lat temu – 3 marca 2011 r. – odeszła Irena Kwiatkowska. Na świat przyszła w 1912 r. i od urodzenia związana była z Warszawą. Po ukończeniu szkoły średniej, w 1935 r., wstąpiła do Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Jeszcze przed wojną związała się z kabaretem literackim Cyrulik Warszawski. W karierze pomagały jej szczery uśmiech oraz cenione przez reżyserów, kolegów ze sceny oraz widzów poczucie humoru. Dobrze rozwijającą się karierę przerwała wojna. Irena Kwiatkowska podobnie jak wielu innych aktorów nie próżnowała także w tym ciężkim czasie. Na zaproszenie Leona Schillera brała udział w przedstawieniach, a poza tym, w myśl zasady wygłaszanej po latach w serialu „Czterdziestolatek”, nie bała się żadnej pracy, pracowała w gastronomii. Brała też czynny udział w powstaniu warszawskim – jako łączniczka. Po wojnie Warszawę zamieniła chwilowo na Kraków, a teksty pisał dla niej sam mistrz słowa – Konstanty Ildefons Gałczyński. To dla Kwiatkowskiej stworzył postać Hermenegildy Kociubińskiej. Lata 60. przyniosły aktorce role w Kabarecie Starszych Panów. Widzowie zapamiętali jej monologi oraz piosenki, jak tę o Zosi i ułanie. Jej związki z kabaretem wychodziły poza kabaret Jerzego Wasowskiego i Jeremiego Przybory. Występowała w kabaretach Dudek i Szpak. Była też wykładowczynią oraz radiową spikerką, podziwianą za głos i umiejętność interpretacji tekstu, czego dowodem była interpretacja „Ptasiego radia” Juliana Tuwima. Była kobietą pracującą w „Czterdziestolatku”, panią Anielą w „Latach dwudziestych, latach trzydziestych”, Makowską w „Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy” i niezapomnianą matką Kasi Pióreckiej w „Zmiennikach”. Pozostawała pomostem między przedwojenną i powojenną sceną, a dzisiaj jest niedoścignionym wzorem i symbolem pracy scenicznej.
