4 kwietnia 1919 r. w Warszawie założony został teatrzyk Qui Pro Quo. Powstał i działał w zlokalizowanej przy ul. Senatorskiej 29 Galerii Luxenburga – nowoczesnym pasażu handlowym wybudowanym w latach 1907-1909 dzięki Maxymilianowi Luxenburgowi. Pierwszym dyrektorem Qui Pro Quo był Leszek Przyłuski. Początkowo występy QPQ nie odbiegały od przedstawień innych warszawskich kabaretów i teatrzyków, prezentujących programy złożone ze skeczy, piosenek i monologów. Kierownikiem artystycznym QPQ – a w kolejnych latach także współwłaścicielem – był kompozytor Jerzy Boczkowski. Zajmował się on tematami artystycznymi, pozostawiając sprawy administracyjne Sewerynowi Majdemu. Ponoć bezkompromisowy Boczkowski potrafił zamykać autorów pod kluczem, aby przymusić ich do pisania. Wśród najczęściej zamykanych był ponoć sam Marian Hemar. Przez wiele lat z QPQ związani byli Julian Tuwim, scenograf Józef Galewski oraz konferansjer Fryderyk Jarosy, którego znakiem rozpoznawczym był „węgierski polski”. Na scenie występowali: Stefania Górska, Hanka Ordonówna, Zofia Terné, Mira Zimińska, Eugeniusz Bodo, Mieczysław Fogg i Zula Pogorzelska. Jedną z najgłośniejszych premier stała się rewia „Hallo! Ciotka!”, za którą stali Jarosy i Boczkowski. Było to przedstawienie o iście europejskim rozmachu! Z czasem od zespołu odłączyli się Pogorzelska, Konrad Tom i Andrzej Włast, którzy założyli własny teatrzyk/rewię Perskie Oko, przemianowane z czasem na Morskie Oko. Piosenki, które potem śpiewała cała Warszawa, wykonywała w Qui Pro Quo Maria Modzelewska – prywatnie żona Mariana Hemara.
Koniec najbardziej znanej sceny kabaretowej II RP nastąpił wraz z kryzysem przełomu lat 20. i 30., ale utwory i skecze na niej prezentowane były powtarzane aż do końca epoki, która je stworzyła. Qui Pro Quo wyznaczył kierunki ambitnego literackiego teatrzyku i kabaretu, które nie przestają inspirować do dziś.
