Do zadań policji rzecznej należało m.in. dbanie o bezpieczeństwo warszawskich plażowiczów. Policjanci, patrolując brzegi Wisły, musieli mieć baczenie na bywalców 35 klubów sportowych, przystani żeglarskich, portów, a przede wszystkim nadwiślańskich plaż – zarówno tych strzeżonych, jak i niestrzeżonych. Dwuosobowe patrole poruszały się nie tylko tzw. pychówkami, lecz także łodziami motorowymi, wyposażonymi w sprzęt ratowniczy. Jedna z motorówek stała zawsze w pogotowiu przy przystani komisariatu.
Jak zauważała ówczesna prasa, to właśnie plażowicze nastręczali policjantom najwięcej kłopotów. Było to wynikiem korzystania przez mieszkańców Warszawy z niestrzeżonych plaż. Przyczyny utonięć nie zmieniły się do dnia dzisiejszego. Do głównych należały brawura, alkohol i szeroko pojęta lekkomyślność. W połowie lat 30. w sezonie letnim tonęło ok. 25 osób. Wielu tonących udawało się jednak uratować z opresji i uchronić przed utonięciem. Policjanci, ratując innych, często narażali swoje życie. Wielu z nich za akcje ratownicze było odznaczanych medalami. Sen z powiek spędzali też policjantom samobójcy, pragnący pożegnać się z życiem skokiem w toń Wisły z jednego z warszawskich mostów. W 1934 r. odnotowano 19 przypadków takich prób samobójczych, na szczęście 17 osób udało się uratować.
