10 sierpnia 1896 r. otwarto park Ujazdowski.
W końcu XIX w. zauważano w Warszawie potrzebę tworzenia miejskich parków, służących mieszkańcom ówczesnej Warszawy, stanowiących enklawy zieleni, miejsca relaksu, zabaw dzieci i spacerów dorosłych. Park Ujazdowski został rozplanowany na terenach Ujazdowa, pomiędzy ulicą Piękną i placem Na Rozdrożu, od wschodu ograniczały go zabudowania Szpitala Ujazdowskiego. W czasach stanisławowskich planowano na tym terenie utworzenie Pola Marsowego – miejsca ćwiczeń i rewii wojska. Plany te nie zostały jednak zrealizowane. W czasach Królestwa Polskiego teren otrzymał nazwę placu Ujazdowskiego. Odbywały się tu wystawy, pokazy rolnicze i konkursy powozów. Wiosną organizowano tzw. zabawy ludowe, unieśmiertelnione przez Bolesława Prusa w „Lalce”.
W latach 1893-1896 utworzono tu, dzięki staraniom Komitetu Plantacyjnego, nowoczesny park miejski, w całości zaprojektowany przez Franciszka Szaniora. Park założono na dość płaskim terenie, który został zróżnicowany za pomocą sztucznie ukształtowanych pagórków. Urozmaiceniem był także staw z pomostem. Wprowadzono układ krajobrazowy o bardzo bogatym, różnorodnym drzewostanie. O wartości założenia decydowało umiejętne usytuowanie skupisk drzew i ozdobnych krzewów, odpowiednie wytyczenie wolnych przestrzeni oraz osi widokowych. Park jest typowym XIX-wiecznym warszawskim ogrodem miejskim. Wraz z Ogrodem Botanicznym i Łazienkami stanowi rezerwuar zieleni i świeżego powietrza, z których z upodobaniem korzystają do dziś warszawiacy i turyści.
