12 sierpnia 1952 r. zmarł Stefan Norblin.
Przyszły artysta, będący w prostej linii potomkiem Jana Piotra Norblina, przyszedł na świat w Warszawie 29 lipca 1892 r. Niechęć ojca do twórczych aspiracji syna spowodowały, że Stefan ostatecznie był samoukiem. W młodości mieszkał w Amsterdamie, Antwerpii i Londynie, by w 1915 r. na życzenie ojca powrócić nad Wisłę. W 1920 r. Norblin, spełniając swój obowiązek wobec ojczyzny, wstąpił do wojska, a dzięki znajomości kilku języków pełnił funkcję tłumacza adiutantury. W takim charakterze wyjechał też na konferencję do Rygi, w 1921 r.
W latach 20. był już znanym twórcą – portrecistą, karykaturzystą i scenografem. Jego kontaktom pomagały małżeństwa, najpierw z aktorką Marią Modzelewską, a następnie – również z aktorką – Leną Żelichowską. Plakaty Norblina reklamowały Polskę i jej kulturę, rysunki i grafiki ozdabiały okładki książek Mickiewicza, Sienkiewicza, Kiplinga, Wilde’a, a także książki wydawane u Mortkowicza oraz Gebethnera i Wolffa. Artyście do portretów pozowały m.in. Zula Pogorzelska czy Jadwiga Smosarska. W latach 30. stworzył wybitne portrety Józefa Becka, Ignacego Mościckiego, gen. Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego, gen. Kazimierza Sosnkowskiego czy Jana Wedla. W 1939 r. wraz z żoną przedostał się przez Zaleszczyki do Rumunii. Ich wojenna wędrówka zakończyła się w Bombaju. Daleko od kraju Norblin malował portrety oraz ozdabiał i projektował wnętrza rezydencji w Jodhpurze. Po wojnie wraz z żoną i synem, który urodził się w Bombaju, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Gdy w San Francisco pracował w firmie dekoratorskiej i sporadycznie malował portrety, Lena pracowała jako manikiurzystka. Stefan Norblin – niespełniony i załamany wizją utraty wzroku, 12 sierpnia 1952 r. popełnił samobójstwo.
