22 września 1939 r. w bitwie pod Łomiankami zginął gen. Mikołaj Bołtuć. Ten wywodzący się z rodu ruskich bojarów, urodzony w Petersburgu w 1893 r. wojskowy jest jednym z czterech polskich generałów poległych w wojnie obronnej 1939 r. Jego ojciec pracował jako wojskowy weterynarz na Syberii i Mikołaj swoje najmłodsze lata spędził w Omsku, kształcąc się w korpusie kadetów. Wojskową edukację kontynuował w Petersburgu, w oficerskiej szkole piechoty. Wojskowe kariery Bołtuciów nie miały związku z polską atmosferą panującą w ich domu. Swoją przynależność narodową Mikołaj Bołtuć udowadniał także już jako podporucznik 12 Pułku Strzelców Fińskich, w którym służyło wielu Polaków. W czasie I wojny światowej bezskutecznie starał się o przeniesienie do polskich formacji tworzonych przy boku Rosjan. Dopiero w 1917 r. udało mu się przedrzeć do III Korpusu Polskiego, by przejść z nim cały szlak bojowy, aż do jego rozwiązania, a następnie wstąpił do Dywizji Strzelców tworzonej przez płk. Lucjana Żeligowskiego. W wolnej Polsce Mikołaj Bołtuć wsławił się obroną Zamościa w 1920 r. wraz z 6 Siczową Dywizją Strzelców Marka Bezruczki, walczącą po naszej stronie.
Bołtuć był absolwentem Wyższej Szkoły Wojennej, służył w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego oraz Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W 1937 r. został mianowany dowódcą 4 DP w Toruniu, zaś w sierpniu 1939 r. objął dowództwo Grupy Operacyjnej „Wschód” w składzie Armii „Pomorze”. 11 września 1939 r. gen. Bołtuć dotarł w rejon bitwy nad Bzurą. Tego samego dnia polskim żołnierzom udało się zająć Łowicz. Zadaniem Bołtucia była osłona grupy gen. Edmunda Knoll-Kownackiego, przygotowującej uderzenie na Warszawę z rejonu Sochaczewa. 21 września Bołtuć znalazł się w Palmirach na czele zgrupowania złożonego z resztek oddziałów. Zginął, prowadząc żołnierzy do ataku rankiem 22 września pod Łomiankami.
