2.8 C
Warszawa
niedziela, 10 listopada, 2024

19 grudnia

19 grudnia 1954 r. w Krakowie zmarł Ludwik Solski. Właściwie nazywał się Ludwik Napoleon Karol Sosnowski. Zanim zadebiutował na deskach teatru, pracował fizycznie jako ślusarz, a następnie statystował w krakowskich teatrach. Jako aktor, pod pseudonimem Mancewicz, pojawił się w styczniu 1876 r., a już latem znalazł się w Warszawie, gdzie występował w jednym z licznych teatrów ogródkowych o nazwie Eldorado. W kolejnych sezonach można go było zobaczyć w warszawskich teatrach, gdzie wcielał się zarówno w role dramatyczne, jak i komediowe. Do Krakowa powrócił jesienią 1883 r. Zmiana nazwiska miała związek nie tylko z życiem zawodowym, lecz też z koniecznością ukrywania się – Sosnowski uchylał się od służby wojskowej. W 1905 r. Ludwik Solski został dyrektorem Teatru Miejskiego w Krakowie i pozostawał nim do 1913 r.

W Warszawie, do której przyjechał ponownie w 1913 r., został reżyserem w Warszawskim Teatrze Rozmaitości. W czasie I wojny zarówno występował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, jak też – w sezonie 1917/18 – pełnił funkcję dyrektora Teatru Polskiego w Warszawie. W okresie dwudziestolecia Solski pozostawał jedną z najważniejszych postaci polskiego życia kulturalnego, grając w teatrach rozsianych po całym kraju i piastując stanowisko dyrektora Teatru Rozmaitości i Teatru Narodowego w Warszawie.

Był uważany za mistrza recytacji i aktora potrafiącego grać sugestywnie nawet postać nieruchomą czy nieoperującą głosem – jak w niemym wejściu starego wiarusa w „Warszawiance”. Występował też w filmach, m.in. w „Ziemi obiecanej” z 1927 r. w reżyserii Aleksandra Hertza i Zbigniewa Gniazdowskiego czy w polsko-amerykańskim filmie „Tajemnica lekarza” z 1930 r. w reżyserii Ryszarda Ordyńskiego. Był także kolekcjonerem dzieł sztuki. W swoim warszawskim mieszkaniu zgromadził dzieła Stanisława Wyspiańskiego, Józefa Mehoffera, Juliana Fałata i Piotra Stachiewicza (mieszkanie zostało zniszczone podczas bombardowania Warszawy w 1939 r.). Po wojnie Solski ponownie związał się z Krakowem, gdzie po raz ostatni wystąpił w czerwcu 1954 r. Aktor, reżyser i pedagog zmarł miesiąc przed swoimi setnymi urodzinami. Spoczął w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

6 stycznia

oddano do użytku most Mikołajewski, zwany też mostem Trzecim.

6 września

w roku 1788 w Starej Oranżerii w Łazienkach Królewskich otwarto Teatr Stanisławowski.

24 czerwca

w Warszawie urodził się Władysław Dunin-Borkowski.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

Ułatwienia dostępu