Dom pod Orłami został wzniesiony w latach 1912-1917 jako budynek Banku Towarzystw Spółdzielczych według projektu Jana Heuricha mł. Nowoczesna żelbetowa konstrukcja szkieletowa gmachu umożliwiała wprowadzenie dużych powierzchni przeszkleń. Elewacja zwraca uwagę czerwonym cokołem kontrastującym z żółtym piaskowcem i zielenią spatynowanej blachy miedzianej. Do naszych czasów przetrwały nieliczne fragmenty miedzianej elewacji, wyłącznie w dolnej części od ulicy Zgoda.
W górnej części elewacji frontowej widać płaskorzeźby dłuta Zygmunta Otta, tematycznie związane z rolnictwem. Ryzality wieżowe zwieńczone zostały bliźniaczymi orłami, autorstwa tego samego rzeźbiarza. Od nich właśnie wywodzi się nieoficjalna nazwa gmachu. Przed wojną swoją siedzibę miało tu Towarzystwo Kredytowe Przemysłu Polskiego.
W drugiej połowie lat 40. obiekt został rozbudowany na potrzeby Banku Gospodarstwa Spółdzielczego i oddziału Narodowego Banku Polskiego według projektu Barbary Brukalskiej. Podczas rozbudowy zmieniono układ otworów prawej wieży, w której znajduje się obecnie klatka schodowa, oraz położenie wejścia głównego. Powojenne wnętrza, mimo iż wykonane z luksusowych materiałów, nie mają wytworności z lat świetności budynku.
Dom pod Orłami bez wątpienia należy do najlepszych osiągnięć wczesnego modernizmu w Polsce, a także w Europie przed I wojną światową.
