Gmach Teatru Wielkiego powstał w latach 1825-1832 według projektu Antonia Corazziego, włoskiego architekta sprowadzonego do Warszawy przez Stanisława Staszica. Fasada monumentalnej bryły została ożywiona kolumnadą i ozdobiona fryzem autorstwa Pawła Malińskiego. Fryz przedstawia powrót Edypa z igrzysk olimpijskich. W tympanonie umieszczono płaskorzeźbę przedstawiającą popiersie Anakreonta w otoczeniu tańczących postaci, symbolizujących taniec i muzykę. Autorem tej kompozycji był włoski rzeźbiarz Tommaso di Accardi. Otwarty w 1833 r. gmach mógł pomieścić 1200 osób. Od 1836 r. w prawym skrzydle obok sal redutowych znajdował się teatr Rozmaitości. W skrzydle tym, odbudowanym po pożarze z 1924 r., umieszczono Teatr Narodowy. Po zniszczeniach wojennych skrzydło odbudowano w latach 1947-1949.
Efektem prac nad obudową Teatru Wielkiego, prowadzonych przez Bohdana Pniewskiego od 1953 r., była odbudowa i rozbudowa gmachu oraz stworzenie największej i jednej z najnowocześniejszych scen w Europie. Ostatecznie powstała scena główna z zapadniami, dwie sceny boczne i scena tylna. Taki system umożliwiał budowanie dekoracji na trzech dużych scenach. Wymiary sceny do dzisiaj robią wrażenie – ma ona 35 m szerokości, 28 m długości oraz 50 m wysokości. Uroczystego otwarcia dokonano 19 listopada 1965 r. Wystawiono wówczas „Straszny dwór” Stanisława Moniuszki. Wcześniej, bo 17 stycznia 1965 r., przed gmachem Teatru odsłonięto zniszczony w 1944 r. pomnik Wojciecha Bogusławskiego oraz ustawiony symetrycznie względem niego pomnik Stanisława Moniuszki.
