3 lipca 1668 r. król Jan Kazimierz przekazał w użytkowanie dominikanom obserwantom dawną kaplicę Moskiewską. Ta budząca do dzisiaj emocje i kontrowersje budowla powstała jako kaplica grobowa cara Wasyla IV, jego brata Dymitra i wielkiej księżny Jekateriny Grigoriewny, żony Dymitra Szujskiego, którzy po bitwie pod Kłuszynem, stoczonej 4 lipca 1610 r. przez wojska pod dowództwem hetmana polnego koronnego Stanisława Żółkiewskiego, trafili do polskiej niewoli.
29 październik 1611 r. zdetronizowany car, który uznał prawa królewicza Władysława Wazy do tronu rosyjskiego, przed polskim sejmem złożył hołd Zygmuntowi III i jego synowi Władysławowi, któremu jeszcze w 1610 r. bojarzy rosyjscy zaproponowali koronę. Po hołdzie ruskim Wasyla i jego rodzinę wysłano do zamku w Gostyninie. Przebywali tam do końca swego życia.
Kaplica Moskiewska była obiektem na planie oktagonu i pierwotnie mogła przypominać wieżę Władysławowską Zamku Królewskiego w Warszawie. Wysokość kaplicy wynosiła prawdopodobnie ok. 20 m, dzięki czemu dla wjeżdżających do miasta budowla była widoczny już z daleka. Wybudowana w 1620 r., stała się ważnym obiektem na drodze wiodącej do Zamku, a także swego rodzaju symbolem w programie budowania wizji monarszej tradycji Wazów nad Wisłą, albowiem w zamyśle króla i jego architektów symbolizowała potęgę Zygmunta III. Architektonicznie stanowiła dominantę zamykającą Krakowskie Przedmieście. Za autora kaplicy uważa się Matea Castellego. O motywach postawienia kaplicy informowała tablica umieszczona nad wejściem, która głosiła:
„Jezusowi Chrystusowi, Synowi Bożemu, Królowi Królów, Bogu zastępów, Chwała. Zygmunt Trzeci Król Polski i Szwecji, zwyciężywszy wojska moskiewskie pod Kłuszynem, przyjął kapitulację stołecznej Moskwy, przywracając Smoleńsk Rzeczypospolitej. Wasyl Szujski, Wielki Książę Moskiewski, I jego brat Dymitr, dowódca, ujęci prawem wojennym i przyjęci. Mieszkając pod strażą w Zamku Gostynińskim, tamże dokonali żywota, pomny na los ludzki, składa tu ich szczątki. I choć ci wrogowie bezprawnie władali i bezprawnie berła dzierżyli, nie zostali pozbawieni pogrzebu. Na tym wzniesionym pomniku dla powszechnej pamięci potomnych rozkazuję umieścić swoje imię. Roku [Pańskiego] od narodzenia z Dziewicy 1620. Królowania Naszego w Polsce 33. w Szwecji 26.”.
Wydania ciał carów Szujskich zażądano w 1644 r., na co przystał Władysław IV Waza. Rok później zostały one odesłane do Moskwy. Kaplica nie została jednak zburzona, jako że obiekt był nie tyle panteonem rosyjskich carów, ile symbolem zwycięstwa polskiego monarchy.
Z czasem budowlę przekazano unitom, a dominikanie obserwanci z wykorzystaniem jej murów wznieśli kościół Matki Boskiej Zwycięskiej, prawdopodobnie według projektu Tylmana van Gameren. Tutaj też architekt ten został pochowany. W latach 1641-1660 kościół przebudował Ephraim Schröger. W 1808 r. kościół i klasztor przeznaczono na koszary, zaś w roku 1816 rozebrano. W latach 1820-1823 na tym terenie wybudowano Pałac Staszica według projektu Antonia Corazziego.
