Położone w kwartale ulic: Marszałkowska, Aleje Jerozolimskie, Tytusa Chałubińskiego i Koszykowa czynszowe kamienice stanowią jedną z nielicznych śródmiejskich enklaw zabudowy z przełomu XIX i XX w.
Rokokowa rezydencja, zlokalizowana w ścisłym centrum miasta, swoimi początkami sięgała lat 40. XVII w. i była w początkach swego istnienia związana z postacią Jerzego Ossolińskiego.
„Lipski” to w Polsce synonimy PRL-u czasów Gierka i propagandy budowy „Drugiej Polski”. Nie były jednak pomysłem polskim. Wymyślone zostały przez inżynierów w Lipsku w ówczesnej Niemieckiej Republice Demokratycznej.
Położony w centrum miasta pałac Brühla w przeddzień II wojny światowej uchodził za najwspanialszą rokokową rezydencję Warszawy. Dziś obiekt gości w świadomości warszawiaków znacznie rzadziej, niż na to zasługuje – przede wszystkim dlatego, że przez dziesięciolecia pozostawał w cieniu sąsiadującego z nim Pałacu Saskiego.
Zakończony remont ratunkowy, a wśród mglistych planów przeznaczenie obiektu na cele usługowe. Tak w dużym skrócie wygląda aktualna sytuacja dawnej oficyny przy ul. Kawęczyńskiej 26 na Szmulowiźnie, potocznie zwanej drewniakiem Burkego
Kiedy w latach 1908-1910 przy ulicy Zielnej w Warszawie trwały prace nad nową siedzibą szwedzkiego Towarzystwa Akcyjnego Telefonów „Cedergren”, miasto przeżywało czas prosperity.
W XVIII w. nikt nie mógłby przewidzieć, że w miejscu dawnej pracowni Marcella Bacciarellego przy Zamku Królewskim w Warszawie powstanie najbardziej znany w stolicy urząd stanu cywilnego – Pałac Ślubów.
W dniu odzyskania niepodległości Polska przejęła infrastrukturę kolejową pozostawioną przez trzech zaborców. Jej scalenie i zunifikowanie stało się jednym z celów polityki komunikacyjnej.
